Bóg przemówił do nas przez Syna

List do Hebrajczyków stanowi wielkie wyzwanie duchowe i intelektualne dla czytelnika. W żadnym tekście Nowego Testamentu poza ewangeliami nie znajdujemy tylu szczegółów z ziemskiego życia Pana Jezusa. Dowiadujemy się, że płakał w Ogrójcu, że poniósł śmierć poza murami Jerozolimy, że zamiast radości, którą mu obiecano, otrzymał krzyż. Przy pomocy terminologii zaczerpniętej ze Starego Testamentu Jego męka i zmartwychwstanie są przedstawione jako sprawowanie kultu.

Autora charakteryzuje intelektualny wymiar teologicznych rozważań. Aby przedstawić życie Jezusa w kategoriach kultycznych, autor odróżniał to, co istotne, od tego, co drugorzędne, rozumiejąc zamysł Boży zawarty w Starym Testamencie jako zapowiedź życia i ofiary Chrystusa. Jako jedyny wśród pisarzy Nowego Testamentu nazywa Jezusa kapłanem, mówiąc, że złożył Bogu ofiarę z samego siebie. Ma ona wartość wieczną, bo była składana przez człowieka bez grzechu, przy współdziałaniu Ducha Wiecznego, a polegała na posłusznym oddaniu się Bogu Ojcu z miłości do ludzi w sytuacji wielkiego cierpienia. Autor stwierdza, że dopóki istniały instytucje kultyczne Starego Testamentu, nie została jeszcze objawiona ludziom droga do sanktuarium Boga w niebie. Tą drogą jest zmartwychwstały Chrystus, a Jego Ciało stanowi przybytek, przez który człowiek wchodzi do wieczności Boga.

W książce zostały zebrane studia na temat Listu do Hebrajczyków, które układają się w pewną całość. Wszystkie one ukazują jedyność Osoby Jezusa, przez którego Bóg do nas przemówił w sposób ostateczny. Postacie wielkiej wiary Starego Testamentu są powiązane z Synem Bożym, który wypełnia wszystkie obietnice, mające za przedmiot uczestniczenie w tajemnicy Boga już nie przez znaki i symbole, lecz przez dar Boskiego życia.