Szkic o pochodzeniu, znaczeniu i łaskach medalika albo krzyża św. Benedykta

Dziełko to traktuje o jednym z takich świętych przedmiotów, uczczonym błogosławieństwem i kontrolą Kościoła oraz łączącym w sobie triumfującą moc Krzyża Świętego oraz wspomnienie jednego z najsławniejszych sług Bożych. Ktokolwiek kocha i czci Chrystusa, który nas odkupił, ktokolwiek wierzy we wstawiennictwo świętych, którzy przebywają w chwale wraz z Chrystusem, ten będzie spoglądał z szacunkiem na medalik św. Benedykta. A gdy usłyszy on opowieść o którejkolwiek z niebiańskich łask, jakich jest on narzędziem, będzie składał dzięki Bogu, że pozwolił nam posługiwać się Krzyżem Jego Syna niczym zbawienną tarczą i niezachwianie ufać w opiekę mieszkańców nieba. (Od Autora)

Papież Benedykt XIV zdecydował się spopularyzować tę formę pobożności, jednocześnie zatwierdzając stosowne modlitwy i formułę błogosławieństwa. W swoim brewe do medali św. Benedykta zalicza te dewocjonalia, które przedstawiają św. Benedykta z krzyżem w ręku z jednej strony, z drugiej zaś sam krzyż św. Benedykta, a w jego otoku litery: V.R.S.N.S.M.V., S.M.Q.L.I.V.B. Na pionowej belce krzyża powinny znaleźć się skróty C.S.S.M.L., na poziomej zaś — N.D.S.M.D. Wreszcie w czterech polach krzyża: C.S.P.B. 

W otoku zawarto formułę egzorcyzmu: Vade Retro Satana, Numquam Suade Mihi Vana, Sunt Malae Quae Libas, Ipse Venena Bibas („Idź precz, szatanie, nie kuś mnie do próżności, złe jest to, co podsuwasz, sam pij swoją truciznę”). Na samym krzyżu: Crux Sacra Sit Mihi Lux („Niech Krzyż Święty będzie mi światłem”), Non Draco Sit Mihi Dux („Diabeł [dosł. ‘smok’] niech nie będzie mi wodzem”). C.S.P.B. oznacza zaś nic innego, jak Crux Sancti Patris Benedicti: „Krzyż świętego ojca Benedykta”.