W co wierzy ten, kto nie wierzy?

Twórczość Caspara Davida Friedricha, którego obraz zdobi okładkę tej książki, sugeruje, że każde myślenie ma swój horyzont i od patrzącego zależy, czy zatrzyma się na rysującej się na końcu linii, czy wykroczy poza nią. W pytaniu „W co wierzy ten, kto nie wierzy?” odnajdujemy konieczność wiary, czyli opowiedzenia się, bardziej lub mniej świadomego, za pewnym zestawem twierdzeń podstawowych – o świecie, o sobie, o innym.

Wymiana myśli między dwoma intelektualistami, mimo wszystko bardziej wieku XX, układa się w sekwencję następujących po sobie tematów – Umberto Eco: Laicka obsesja nowej Apokalipsy, Carlo Maria Martini: Nadzieja koniec przekształca w „cel”, UE: Kiedy rozpoczyna się życie człowieka?, CMM: Życie ludzkie uczestniczy w życiu Boga, UE: Mężczyźni i kobiety według Kościoła, CMM: Kościół nie jest od spełniania oczekiwań, lecz od sprawowania misteriów, CMM: Gdzie laik znajduje światło dobra?, UE: Gdy na scenę wkracza ten inny, rodzi się etyka.