Według Ducha

Jeden z największych twórców współczesnej sztuki sakralnej odkrywa głębie duchowości, do której jest wezwany każdy ochrzczony. Najczęściej nie uświadamiamy sobie tego daru, jakim jest Boże wyjście ku nam, tak byśmy mogli być z nim złączeni w relacji. Na tym polega życie według Ducha – abyśmy znali Ojca i Tego, którego posłał, Jezusa Chrystusa (J 17,3).

Abraham przeżywa doświadczenie kogoś, do kogo zostało skierowane słowo, ale które on przyjmuje od środka, w swoim sercu. Jakiś głos, intuicja, która jednak zaczyna go stopniowo ukierunkowywać do wyjścia poza siebie, ponieważ kiedy powoli przyjmuje ten głos i coraz bardziej się z nim oswaja, rodzi się w nim świadomość, że musi być Ktoś, kto do niego mówi. W Abrahamie możemy zaobserwować powstanie tego, co nazywamy „relacją” – jest to relacja, która ma źródło poza nim i która wybiera go na swojego rozmówcę, jako „ty”, do którego się zwraca. Słowo staje się coraz bardziej zażyłe, należy do serca, a Abraham potrafi je rozpoznać. Fragment