Rozmowy mnicha z (pra) siostrzeńcem

Książka stanowi zapis rozmowy między bliskimi sobie osobami - o. Leonem Knabitem a jego prasiostrzeńcem, który, pomimo wielkiego prestiżu mnicha z Tyńca, nie wstydzi się przyznać, że myślał o nim jako o człowieku dość dziwnym, z racji posiadania przez niego dwóch imion.

Dość szybko też zorientowałem się, że jest on dość dziwny, bo ma dwa imiona: moja Babcia, którą wtedy szanowałem najbardziej na świecie, a nawet zdecydowanie chciałem się z nią żenić, mówiła do niego zdrobniale: „Stefanku”, mimo że był najwyższy w rodzinie. Traktowała go też jak syna i kochała chyba na równi ze mną, z czym z trudem się godziłem. Inne osoby, nie z rodziny, częściej mówiły o nim: „ojciec Leon”. Wtedy już rozumiałem, że to brat Mamusi i jest moim Wujkiem. Przez dłuższy czas natomiast nie bardzo wiedziałem, dlaczego, skoro mam swojego Tatusia Zbysia, to brat Mamusi, wujek Stefanek, to także ojciec i do tego Leon.

Lektura tej książki pozwala zobaczyć postać o. Leona widzianą z bliska, przez pryzmat rodzinnych relacji.