Krótkie wprowadzenie do współczesnego teizmu kenotycznego

Aż do XIX wieku kluczem do zrozumienia boskiej kenozy była teologia unii hipostatycznej, uroczyście podana do wierzenia na Soborze w Efezie i potwierdzana przez następne sobory powszechne starożytności. Nauka ta we właściwy sobie sposób chroniła prawdę o realności boskiej kenōsis, ale zarazem trwała w symbiozie z klasyczną koncepcją boskiej istoty, potwierdzając jej niezmienność, niecierpiętliwość, wieczność itp. W XIX wieku doszło jednak do radykalnego przewrotu w postrzeganiu natury ogołocenia Syna Bożego. Niektórym teologom protestanckim nie wystarczały już starożytne orzeczenia doktrynalne i ich średniowieczne rozwinięcia. Zaproponowali więc nowe rozwiązanie: uznanie, że ogołocenie Boga we wcieleniu dokonuje się również w Jego naturze, że Bóg na mocy swej suwerennej i wolnej decyzji ogranicza samego siebie, pozbywając się pewnych swoich atrybutów, sprowadzając je do stanu potencjalnego lub w jakiś inny sposób modyfikując swój boski byt. Wraz z pojawieniem się tej tezy rodzi się teizm kenotyczny, a więc taka teologia Trójjedynego Boga, której zwięzłą prezentację przedstawia Autor w tej książce.